در ادامه‌ی ویدیوهای آموزشی عکاسی، ویدیویی به نام "چه عکسی بگیریم؟" را آماده‌ی پخش کرده‌ایم. در این ویدیو بیشتر به معرفی ژانرهای عکاسی و مقداری هم به چگونگی عکاسی در این ژانرها پرداخته‌ایم. البته نکاتی که گفته شده قطعا مطلق نیستند و این خلاقیت است که حرف نهایی را می‌زند. "چه عکسی بگیریم؟" بیشتر مناسب عزیزانی است که تازه دوربین خریده‌اند و چندان با عکاسی آشنا نیستند. ویدیوی ساخته شده مقداری طولانی‌تر از ویدیوهای پیشین و در حدود 14 دقیقه می‌باشد. مدت زمان ویدیو واقعا کوتاه نیست ولی در ضمن آن قدر هم طولانی نبود که بشود آن را به دو قسمت تقسیم کرد. با این حال امیدواریم که اگر قصد دانلود آن را دارید صبور باشید و البته برای شما مفید واقع شود. منتظر همه‌ی بازخوردهای شما هستیم.

بسیاری از مشتریانی که به دنبال دوربین‌های دیجیتال هستند، به محض ورود به بازار آن‌ها دچار سردرگمی می‌شوند. پرسش‌هایی مثل اینکه اصلا به دنبال چه دوربینی هستند و یا چه معیارهایی باید در انتخاب دوربین مناسب دخالت داشته باشد، برای آن‌ها مطرح می‌گردد. پیش‌تر قول ویدیویی آموزشی به نام "چه دوربینی بخریم؟" را داده بودیم. خوشبختانه اکنون این ویدیو آماده شده و در معرض دید قرار گرفته است. امیدواریم که بتواند راهنمای خوبی برای تازه واردان به دنیای دوربین‌های دیجیتال باشد.

همیشه خرید یه لنز تله دردسری بوده برای خودش ، اول به خاطر قیمیت بالایی که دارن این لنزها بعد هم سر کیفیت.یادمه اولین بار که لنز Sigma 70-200 f2.8 سری اول رو تست میکردم باورم نمیشد یه لنز 1 میلیون تومنی میتونه انقدر بی کیفیت باشه ، یه مدتی دنبال یه لنز تله ی خوب بودم به غیر از کنن که هرچی لنز تست کردم لنز خوبی پیدا نکردم . بهترین لنزی که بود 70-200 f 2.8 تامرون بود که با اینکه خیلی شارپ بود اما فوکوسش ایراد داشت ، از هر 10 تا عکس 2-3 تا عکس رو اشتباه فوکوس میکرد که وقتی تو اینترنت هم خوندم بقیه هم اینو نوشته بودن.
دیگه داشتم به این نتیجه میرسیدم که اگه قرار باشه از لنز تله استفاده کنم مجبورم بین 2 تا 3 میلیون پول برای لنزهای کنن پرداخت کنم تا اینکه کاملا تصادفی این لنز 70 -300 f 4-5.6 تامرون رو تست کردم ، اولین عکس رو گرفتم ، سریع فوکوس کرد حتی بی صدا فوکوس کرد ، زوم کردم روی عکسی که گرفتم ... باورم نمیشد انقدر شارپه ، انگار داشتم با 70-200 L کنن عکس میگرفتم ، چند تا عکس دیگه هم گرفتم ، نتیجه همون بود . قیافش میخورد لنز خوبی باشه خیلی بی صدا ، سریع ، و فوق العاده شارپ انقدر که باور کردنی نیست . اندازه این لنز هم کوچیک نیست دقیقا وقتی روی 300 میلیمتره هم اندازه 70-200 f 2.8 میشه ، لرزشگیر هم داشت گفتم یه تست کنم ببینم برای فیلم برداری لرزشگیرش چطور کار میکنه وقتی دوربین رو روی دستم گذاشتم و روی بیشترین زوم لنز رفتم باورم نمیشد که اصلا کادر تکون نمیخوره ، انقدر لرزشگیر این لنز دقیق بود که میشد باهاش با سرعت 1/15 ثانیه عکس گرفت.

دوربین های دیجیتال بسته به استفاده حرفه ای و خانگی به سه دسته تقسیم میشوند.
۱- دوربین های کامپکت
ارزان ترین نوع دوربین دیجیتال است که مناسب برای مصارف خانگی و غیر حرفه ای است در این  دوربین ها معمولا سایز سنسور خیلی کوچک است و در بزرگترین حالت سنسور ۶ برابر از یک دوربین حرفه ای کوچکتر است ، هر چقدر سایز سنسور بزرگتر باشد کیفیت عکسها در نور کم بالاتر رفته و نویز حاصل از حساسیت های بالای سنسور کمتر میشود همچنین با بزرگ شدن سایز سنسور محدودیت عمق میدان و تاثیر آن بر واضح نبودن پشت زمینه در عکسها بیشتر میشود ، عکسهای زیر تفاوت سایز را در کیفیت عکس در نور کم و محدود شدن عمق میدان را نشان میدهند.
اندازه دوربینهای کامپکت  بسیار کوچک است و  لنز های این دوربینها قابلیت بزرگنمایی اپتیکالی دارند  

سنسور دوربین دیجیتال برای ثبت کردن عکس در شرایط نوری مختلف دارای حساسیت های مختلف است ، هرقدر  حساسیت سنسور بالا تر رود به نور کمتری برای عکس گرفتن نیاز خواهد بود .
در دوربین های دیجیتال میزان این حساسیت سنسور به نور با ایزو سنجیده میشود که ایزو بالاتر حساسیت بیشتری به نور خواهد داشت  بدین معنا که در هنگام عکاسی در شب عدد ایزو بالا میرود تا حساسیت به نور بیشتر شود و دوربین بتواند نور کم محیط را به درستی ثبت کند. و ایزو پایین حساسیت کمتری به نور دارد که هنگام عکاسی در روز حساسیت به کمترین حدش میرسد 

نیکون هم به رقابت برگشت ، رقابتی در جواب به دوربین 1DX Canon اما این بار با تفاوتهای زیاد ...نیکون برای ساخت این دوربین تصمیم گرفته که به جای تغییرات بزرگ ، ابزار طراحی اینفوگرافیک|مجموعه ای از تغییرات کوچک رو روی این دوربین انجام بده تغییراتی که خیلی وقتا واقعان بودنش کمک زیادی میکنه .

قابلیت فیلم برداری این دوربین انقدر ارتقا داده شده که دیگه canon یه رقیب جدی برای دوربین های 5D Mark II و   1DX داره .

سافت باکس ها همیشه در اندازه های مختلف برای ترکیب های نورپردازی مختلف ساخته میشه ، اما سوالی که پیش میاد این است که  اندازه سافت باکس چه تاثیری در کیفیت نور داره و کجا از سافت باکسهای مختلف استفاده میکنیم.
نور به دو دسته ی سافت و هارد تقسیم میشه ، نور هارد از یک منبع نقطه ای کوچک تابیده میشه و سایه های شدیدی به وجود میاره (مانند نور خورشید در ساعت  ۱۲ ظهر و هوای صاف) . نور سافت نوری است که از منبع نور بزرگتری تابیده میشه و سایه خیلی کم ایجاد میکنه ،در حقیقت نور سافت نور هاردیه که با انعکاس یا عبور از سطحی نقره ای یا سفید بزرگتری به نور سافت تبدیل میشه . به عنوان نمونه وقتی هوا ابری میشه و نور خورشید غیر مستقیم از پشت ابرها به زمین میرسه دیگه سایه ای وجود نخواهد داشت و نور از طریق ابر پخش تر میشه. وقتی نور پردازی میکنیم میتونیم از هر چیزی برای سافت کردن نور استفاده کنیم ، از دیواری سفید گرفته تا چتر سفید یا نقره ای یا سافت باکس یا حتی یه مقوای سفید. اما چرا سفید ؟ به دلیل اینکه رنگ سفید نور رو کامل بازتاب میکنه.  اگر از پارچه ای سفید  نازکی استفاده کنیم نور  ازش عبور میکنه اما میشکنه و زاویه بازتری پیدا میکنه.

زندگی نامه هانری کارته برسون عکاس فرانسوی

هانری کارته برسون، یکی از بزرگترین عکاس‌های زمان، یک مرد خجالتی بود که عکاسی لحظه‌ای (snap shooting) را بعنوان یک هنر امروزی و کلاس بندی شده معرفی کرد.

توانایی منحصر بفردش در ثبت «لحظه قطعی» (the decisive moment)، چشم دقیقش برای طراحی صحنه، شیوه منحصربفرد کارش و بیان ادبی اش در تئوری و عملی عکاسی٬ وی را بعنوان یک شخص افسانه‌ای در میان فتوژورنالیست‌های همدوره اش مطرح کرد

زندگینامه کارآفرینان موفق جهان (بنیانگذار kodak)

امروزه از «George Eastman» موسس کمپانی بزرگ «Eastman Kodak» به عنوان پدر صنعت عکاسی مدرن و نوین یاد می‌شود. او در سال 1854 در یکی از روستاهای «نیویورک» دیده به جهان گشود.

پدرش «George Washington Eastman» در همان سال دانشکده اقتصاد «Eastman» را در «Rochester» بنا کرد و چند سال بعد خانواده را برای زندگی در آن شهر به «Rochester» برد. در سال 1862 درست زمانی که دانشکده در حال شکل‌گیری و رشد خود به سر می‌برد، به ناگاه پدر خانواده از دنیا رفت و اندک سرمایه‌ای را برای آنها به ارث گذاشت.

ایزیس1980-1911

 ایزیس در سال 1911 در کشور کوچک لیتوانی واقع در شمال اروپا به دنیا آمد. نام کامل او (Israel Bidermanas) بود که بعد اً آنرا به Izis خلاصه نمود. در نخستین سالهای زندگی اش بود که به نقاشی علاقه مند شد.در سیزده سالگی مدرسه زبان عبری را ترک نمود و شاگرد یک عکاس شد. او یک بار آموزش دید و بعد سه سال با سرگردانی در چند کشور عکاسی کرد. وقتی به پاریس رسید جذب این شهر هنرمندان امپرسیونیست (1931) شد

لوئیس کارول

لوئیس کارول، نام مستعار چارلز لوتویج داجسن، استاد دانشگاه آکسفورد، ریاضی دان، عکاس، شاعر و نویسنده ی کتاب "آلیس درشگفت زار"، یکی از آثار ادبی ماندگار کودکان است.

چارلزلوتویج داجسن درسال ۱۸۳۲ در دارزبری چشایر انگلستان به دنیا آمد. چارلز نخست به مدرسه‌ی ریچموند و سپس به مدرسه‌ی راگبی در میدلندز رفت. چارلز دوران کودکی خود را با اختراع بازی های فکری برای خواهران و برادرانش و نوشتن شعرهای فکاهی و ویراستاری مجله های خانواده گذراند

.

نخستین عکاس ایرانی
نخستین مرد عکاس ایرانی را برخی پژوهشگران تاریخ عکاسی ایران شاهزاده ملک قاسم میرزا دانسته‌اند که به روش داگروتیپ بر روی صفحه نقره عکاسی می‌‌کرده است.و عده ای ناصرالدین شاه قاجار را نیز به سبب علاقه بسیار او به این فن، از آغاز گران ایرانی عکاسی برشمرده اند.شاه عکاسی را از عکاسی فرانسوی به نام "فرانسیس کارلهیان " که به همراه فرخ خان امین الدوله برای اموزش و ترویج عکاسی به ایران آورده شده بود،آموخت. اعتماد السلطنه در کتاب خاطراتش بارها به عکاسی توسط شاه اشاره کرده است. در آلبوم خانه کاخ گلستان نیز عکس‌های بسیاری موجود است که عکسبرداری آنها توسط ناصرالدین شاه انجام گرفته است.آقا رضا عکاسباشی، حسنعلی عکاس، آقایوسف عکاس،امیر جلیل الدوله قاجار، میرزا احمد صنیع السلطنه، ابوالقاسم ابن محمد تقی نوری، میرزا ابراهیم خان عکاسباشی، آنتوان خان سوریوگین و عبدالله قاجار از دیگر عکاسان پُرکار و نامدار دوران قاجار به شمار می‌‌آیند که نمونه آثار آنان در میان ابزار طراحی اینفوگرافیک|مجموعه‌های باقیمانده از دوران قاجار و نزد اشخاص، به فراوانی دیده می‌‌شود

آبلاردو موریلا (Abelardo Morell) عکاس هنری

آبلاردو موریلا در سال 1948 در کوبا متولد شد و دوران کودکی‌اش را در نیویورک آمریکا گذراند. وی تحصیل کرده کالج Bowdin و دانشگاه Yale است. عکس‌های آبلاردو تا به حال در گالری‌ها و موزه‌های معتبری چون موزه هنرهای مدرن Whitney، موزه هنر Metropolitan و موسسه هنر شیکاگو به نمایش در آمده است. وی همچنین مولف کتاب‌های چشم دوربین، دوربین در اتاق، چهره به چهره، camera obscura (اتاق تاریک)، ماجراهای آلیس در سرزمین عجایب و کتابی از کتاب‌هاست.

عکس های آبلاردو به ما یادآور می‌شود که هنر عکاسی بیش از ابزار به نگاهِ هوشمندانه نیاز دارد و برخلاف گرایش‌های روزافزون به تکنولوژی‌های کامپیوتری، هستند هنرمندانی که با استفاده از ابزارهای قدیمی و روش‌های سنتی، عکس‌های خلاقانه‌ای را به ثبت می‌رسانند. آبلاردو مورل یکی از این هنرمندان است که با بهره برداری از اتاق تاریک -اولین ابزار ثبت تصویر- عکس‌های هنرمندانه ای را خلق کرده است.

انتخاب لنز مناسب برای عکاسی پرتره همیشه برای عکاسان آماتور سوال بوده ، قبل از اینکه به بررسی لنزهای مناسب برای عکس پرتره برسیم بگذارید لنزها رو به دو دسته تقسیم کنیم ، دسته اول لنزهای استاندارد و دسته ی دوم لنزهای جلوه های ویژه .
ابتدا به لنزهای استاندارد میرسیم ،همونطور که میدونید لنزهای زاویه باز دفرمه شدیدی داره ، طوری که هر چیزی که بهش نزدیک شه بزرگتر میشه پس استفاده از لنزهای واید اول از همه رد میشه به دلیل  دفرمه که تاثیر خیلی زیادی توی نحوه ی ثبت کردن تصویر داره ، دفرمه در لنز شبیه این میمونه که وسط تصویر لنز زوم داشته باشه ، هرچیزی که به لنز نزدیک تر باشه اندازش بزرگتر از حالت عادی میشه.

حالا اگه این لنز رو برای کار پرتره انتخاب کنید از هر آدمی عکس بگیرید تو حالت تمام قد  چون گردن و سر مدل به دوربین به نسبت از پاهاش نزدیک تره  قد مدل کوتاه تر به نظر میرسه و وقتی از زاویه پایین باشه پاهای مدل بزرگتر میشه و بلند تر به نظر میرسه ، اگر هم شات بسته باشه اندازه بینی و سر نسبت به کل بدن تغییر میکنه (هیچ کس ازدیدن  این عکس خوشحال نمیشه). اما این داستان دفرمه همیشه در مورد لنزهای واید صدق نمیکنه و ربط به فاصله هم داره . در حقیقت از یه فاصله ای به بعد دیگه این لنز ها  دفرمه ای نداره. وقتی مدل رو توی فاصله ۱۰ متری قرار بدید و روی عکس زوم کنید میبینید که دیگه دفرمه ای وجود نداره ولی مشکل اینه که  مدل توی کادری که دوربین در فاصله ۱۰ متری نسبت به سوژه هست خیلی قسمت کمی از کادر رو میگیره و مجبور به زوم کردن دیجیتالی و برش عکس میشیم کیفیت عکس پایین میاد ، در نتیجه سراغ لنز هایی با فاصله کانونی بالاتری باید بریم.

تاحالا شده وقتی دارید عکاسی ماکرو میکنید خسته بشید از اینکه دوربین رو سه پایه باشه و مجبور باشید برای دیدن تصویر کلی دردسر بکشید ، یا اینکه بخواید از زاویه بالا عکس بگیرید اما چون نتونستید کادرتون رو ببینید عکستون عکس خوبی نشده باشه ، یا  وقتی تو طبیعت هستید بخواین دوربین رو جاسازی کنید و ۵۰ متر اونطرف تر بایستید و بهترین لحظه رو ثبت کنید اما نتونید ببینید الان چه اتفاقی داره میوفته ...
هاهنل این بار محصولی به اسم Inspire ساخته که هم یک ریموت برای عکس گرفتنه و هم فرستنده ای داره که به خروجی AV دوربین شما وصل میشه و تا ۶۰ متر تصویر لایو ویو دوربین رو براتون میفرسته ، بهترین لحظه رو میبینید و با فشردن دکمه ی خاکستری گیرنده عکس رو ثبت میکنید.
نمایشگر ۳.۵ اینچی گیرنده این امکان رو میده که خیلی راحت تصویر لنز رو ببینید ، حتی تنظیمات دوربین رو هم بتونید ببیند ، اگه دوربینتون لایو ویو نداره بازهم مهم نیست چونکه دوربین داخلی فرستنده تصویر رو از بالای دوربین براتون میفرسته .
از امکانات دیگر این دستگاه پشتیبانی از ۴ فرستنده اس ، بدین معنا که شما ۴ تا دوربین رو در ۴ جای مختلف کار میگذارید و فقط با یه گیرنده میتونید ۴ تا دوربین رو کنترل کنید و تصویر هاشونو مستقل از هم ببینید .

ممکنه اینو شنیده باشید که 2 سالی میشه که خیلی از مستند ، تله فیلم  و فیلمهای تبلیغاتی رو با دوربینهای عکاسی مثل 7D , 5D Mark II میسازن شایدم خیلی هاتون با همین دوربینها فیلم ساختین اما آیا دلیل اینکه چرا انقدر از این دوربینها استقبال شده رو میدونید یا نه ؟
در حال حاضر خیلی از فیلم سازهای دنیا دارن از این دو مدل دوربین برای فیلم سازی استفاده میکنن حتی BBC HD هم برای ساخت مستند هاش از 5D Mark II استفاده میکنه ، توی کشور خودمون هم چند فیلم سینمایی و تله فیلم هم با این دوربینها ساخته شده اما واقعا دلیلش چیه ؟ آیا یه دوربینی مثل EX3 سونی نمیتونه بهتر از این دوربینها باشه ؟

خیلی وقتا شاید پیش اومده براتون که تو مکانی خارج از استودیو یه لوکیشن خوب برای عکاسی پیدا کنید و بخواید از مدل هاتون توی اون لوکیشن عکس بگیرید ، اما حیف که برقی نیست که بشه باهاش نورپردازی کرد ، توی این مقاله میخوام راه کارای نورپردازی در لوکیشن رو بهتون نشون بدم.
اولین و ساده ترین راه استفاده از باطری مخصوص فلش های استودیویی هست که به تمام فلشهای استودیویی وصل میشن و برق ۲۲۰ ولت براشون تامیین میکنن اما این باطریها قیمت بالایی دارن اما قدرت بالایی هم دارن ، با هر بار شارژ میتونن بین ۳۰۰ تا ۵۰۰  بار  یه  فلش ۳۰۰ ژول رو شارژ کنن . مشکل دیگه ی این باطری ها وزن زیادشونه که حمل کردنشون رو سخت میکنه ، حتما برای استفاده از این سیستم نورپردازی احتیاج به دستیار خواهید داشت. توی عکس زیر یه نمونه خیلی قوی از این نوع باطری هارو میبینید که قیمتش در حدود ۲۵۰۰ دلار و وزن اون هم ۵ کیلوگرمه ، واقعا سنگینه ....

شرکت Adobe با منتشر کردن نسخه بتا لایتروم ۴ منتظر فیدبک شما عکاسهاس تا بتونه به زودی نسخه نهایی این برنامه رو به بازار عرضه کنه ، از قابلیتهای جدید این نرم افزر میشه به پردازش فوق العاده Shadow و Highlight و گسترش توانایی مدیریت و  پشتیبانی از ویدیوهای دوربین های DSLR اشاره کرد.در این نسخه از لایت روم کار بر روی داینامیک رنج عکس بسیار قوی تر شده و دیگه کنترل بیشتری روی Noise Reduction و Moire و White Balance خواهید داشت.جالبه که بسیاری از تنظیمات لایتروم برای عکسها این بار برروی فیلم های دوربین هم قابله اعماله و خروجی H264 هم بعد از تموم شدن کار میتونید از این برنامه برای به اشتراک گذاشتن  ویدیو ها در اینترنت بگیرید.

یکی از نکته های مهم بصری درعکاسی، استفاده درست از رنگ ها برای بالا بردن جلوه بصری است، اما از رنگ ها چطور می توان درانتقال بیشتر حس استفاده کرد ؟

اولین راه، استفاده از همرنگیه به اینگونه که رنگ لباس مدل و بک گراند را یک رنگ انتخاب کنید، اما با کمی اختلاف در تیرگی.

اما نکته ای که اینجا وجود دارد این است که هر رنگ حس خاص خودش را دارد .
مثلا رنگ آبی حس آرامش، پذیرفتن و تدبیر را دارد و رنگ قرمز حس قدرت و احساس شدید را به شخص می دهد.
پس این خیلی مهم است که حسی که می خواهید درون عکستان منتقل کنید با رنگی که ازش استفاده می کنید تناسب دارد یا خیر.
دومین راه استفاده از رنگ های هم جوار در دایره رنگی است، یک نگاهی به این دایره رنگی بیندازید.

به رنگ هایی که در دایره رنگی کنار هم قرار دارند، رنگهای هم جوار می گوییم، این رنگ ها می توانند از رنگهای گرم یا سرد تشکیل شده باشند، حسی که ایجاد می کنند هم متفاوت است، رنگهای سرد بیشتر حس آرامش و سکون را منتقل می کنند و رنگهای گرم حس انرژی و جنبش و حرکت را، اولین کاری که ما قبل از انتخاب رنگ بک گراند و لباس و آرایش مدل می کنیم، فکر کردن به این نکته است که حسی که می خواهیم درون عکس خود منتقل کنیم چه حسی است، به دو عکس زیر توجه کنید و ببینید که رنگ چطور روی حس عکس تاثیر می گذارد.

آزادی ... ، این چیزی است که عکاسی فشن رو برای خیلی از عکاس ها جذاب می کند .
درعکاسی فشن دیگر مشکل ما ژست و نور نیست، بلکه این بار با کلی ایده، تیم کاری و خلاقیت مواجه هستیم، در حقیقت تفاوت بین سبک پرتره و فشن هم در همین است که عکس های فشن بر خواسته از وهم و خیال می باشند .
شاید روزها، هفته ها و ماهها به موضوعی فکر بشه، و بعد زنده بشود و به تصویر کشیده شود، اما همیشه هم نباید مفهومی به دنبال عکس فشن باشد ، خیلی از عکس های فشن ملزم استایل کلی، فرمه و خیلی های دیگر حس و احساسات هستند، اما چیزی که توی این سبک عکاسی اهمیت دارد این است که هیچ قانونی وجود ندارد و نخواهد داشت ...
شکستن قانون گاها نتیجه کار را بهتر هم می کند، به عنوان مثال همه ما (جمعیت عکاسان) یاد گرفتیم که در کادر بندی، وسط بستن کادر و قرار دادن سوژه درست در وسط کادر کار درستی نیست و بهتراست از نقاط طلایی استفاده کنیم، اما در عکاسی فشن این قانون اصلا اهمیتی ندارد و اگر دقت کنید در بیشتر کادر بندی ها، سوژه در مرکز تصویرقرار می گیرد .
حتی زاویه و نورپردازی ای که استفاده می شود، می تواند کلا متفاوت باشد و حتی بر خلاف قانونها، در اصل عرف شکنی در این سبک خیلی رایج است .

بسیار لذت بخش است وقتی می توانید عمق میدان را از هر سمتی که  می خواهید محدود کنید، دیگر فقط داخل پشت زمینه و پس زمینه محدود نمیشود، چپ، راست، بالا و پایین، فقط لنز را باید بچرخونید به سمتی که می خواهید ! 4-5 سالی از معرفی لنز بیبی گذشته است اما این لنز با اینکه وارد ایران شد زیاد جایگاه خوبی برای خودش درست نکرد، البته این هم از لطف اطلاع رسانی شرکت نورنگاراست که این لنز را به جای اینکه معرفی کند، پشت ویترین گذاشتند و فروختند، این لنز یکی از ابزار هایی می باشد که با آن می توان خلاقانه عکس گرفت و چشمان مخاطب را دقیقا به سمت سوژه برد و جلوه خارق العاده ای خلق کرد، عملکرد این لنز شبیه لنزهای تیلت شیفت است و با حرکت کردن به سمت چپ و راست یا بالا و پایین به دلیل اینکه عمق میدان همیشه موازی با تصویر لنز اتفاق می افتد، عمق میدان را از چپ و راست یا بالا و پایین می تواند محدود کند. به تصویر زیر توجه فرمایید    :

اتفاقی ناگوار است که وقتی صحنه ای پیش رویتان باشد، آسمان پر از ابر باشد و بخواهید منظره ای که پیش رو دارید را ثبت کنید، اما وقتی شروع به عکاسی می کنید می بینید که آسمان در عکس سفید می شود و آن چیزی که می بینید را نشان نمی دهد!  این که راه حل این قضیه چیست، موضوعی است که می خواهم در موردش صحبت کنم.
محدودیت داینامیک رنج در دوربین به این معناست که، دوربین فقط چند استاپ نوری اختلاف نور را می تواند ثبت کند، فرض کنید روبروی پنجره ای در حال عکس گرفتن هستید، با چشم که می بیند هم جزییات بیرون پنجره را می بینید و هم درون اتاق را، اما دوربین اینطور نیست اگر برای اتاق نورسنجی کنید، پنجره کاملا سفید می شود و اگر برای بیرون پنجره نورسنجی کنید، اتاق کاملا تاریک می شود، این که چشم این کار را درست انجام می دهد به این دلیل است که داینامیک رنج چشم بالاتر از دوربین است و می تواند این شدت اختلاف نوری را همزمان با هم ببیند. داینامیک رنج چشم در حدود 14 استاپ نوری است، اما یک دوربین دی اس ال آر نزدیک 7 استاپ نوریه (گاهی تا 8 هم می رسد) ، این بستگی به مدل دوربین و سنسورآن دارد، اما به هرحال آنچه را که دوربین می بیند با چشم یکی نیست، برای همین است که یک سبک عکاسی به نام HDR که مخفف  High Dynamic Range است به وجود آمده تا بتواند با استفاده از نرم افزار این مشکل را حل کند، در عکاسی اچ دی آر، ما از هر صحنه سه بار با تنظیمات مختلف (معمولی، روشن تر، تاریک تر) عکس می گیریم و با نرم افزار فتوشاپ یا فتوماتیکس، این سه عکس را با هم ترکیب می کنیم، به این صورت که تاریک ترین قسمتها از روشن ترین عکس، و روشن ترین قسمت ها از تاریک ترین عکس و قسمت های تون وسط هم از عکس میانه انتخاب می شود و نتیجه آن بسیار شبیه چیزی می شود که چشم می بیند حتی پر رنگ تر.

محدود کردن عمق میدان و از وضوح در آوردن پشت زمینه همیشه کمک میکنه تا بتونیم عمق بیشتری به عکس هامون بدیم و  توجه مخاطب رو به سمت قسمتی از عکس که توی وضوحه جلب کنیم. در حقیقت به دلیل اینکه وقتی با چشمانمان به چیزی نگاه میکنیم پشت زمینه و پس زمینه رو توی وضوح نمیبینیم  وقتی به عکسیهم نگاه میکنیم که پشت زمینه و پس زمینه ی آن واضح نباشد ، چشمان ما به سمت نواحی نا واضح حرکت نخواهد کرد ، چشم انسان همیشه تمایل دارد به نواحی ای که در وضوح کامل است نگاه کند ، با محدود کردن عمق میدان میتوانیم توجه چشمان مخاطب را را به سمت سوژه ببریم.

منظره زیبایی پیش روم بود ،انقدر زیبا که توان عکس گرفتن رو هم نداشتم ... اما چه چیزی داشت توجه من رو جلب میکرد ؟ زیبایی کوههای محو شده در مه ، نظم اونها ، حس آرامشی که بهم میداد . پایین تر از اون بافت شهری و دکل برق بود که نمیگذاشت از تمام چیزی که میبینم لذت ببرم.
من چی میدیدم چه چیزی برام جلب توجه میکرد ، پس توی عکسم باید فقط همونو ببینم ، دوربین رو در نمیارم تا انقدر عکس بگیرم که یکی از عکسها درست از آب در بیاد ، صبر کردم ، نگاه کردم ، جا به جا شدم تا بهترین دید رو پیدا کنم ، و یه عکس گرفتم و رفتم.